Μια μέρα στο Γύρο της Φλάνδρας

Στο Γύρο της Φλάνδρας του 2015

Παρακολουθούμε το Γύρο της Φλάνδρας μέσα από το αυτοκίνητο της συζύγου του Johan Vansummeren, Jasmine Vangrieken.

Φωτό: MBike

Όταν κάποιος σκέφτεται να παρακολουθήσει από κοντά μια από τις κλασικές της Άνοιξης – και μάλιστα την κορυφαία των Φλαμανδών – συνήθως δεν φαντάζεται πως η ημέρα του θα μπορούσε να ξεκινήσει πίνοντας καφέ στην κουζίνα του σπιτιού ενός από τους πιο διάσημους αναβάτες του Pro Tour και μάλιστα φτιαγμένο από τα χεράκια της συζύγου του, πρώην πρωταθλήτριας της κολύμβησης στο Βέλγιο και νυν Δημοτικής Συμβούλου.

Όλα όμως μπορεί να συμβούν όταν αποφασίζεις να πας σε έναν αγώνα Pro Tour με τον Βασίλη Αναστόπουλο.

 

Λίγο… κουτσομπολιό για αρχή!

Για να βάλουμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, ο Johan Vansummeren είναι ένας Βέλγος αναβάτης της AG2R, που μέχρι το 2014 έτρεχε με την Garmin. Γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1981, στο Lommel, στα σύνορα με την Ολλανδία. Έχει ύψος 1.97 και βάρος 79 κιλά και είναι επαγγελματίας από το 2003.

 

Η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του είναι η νίκη του Paris Roubaix το 2011 ενώ στον ίδιο αγώνα έχει τερματίσει 9ος το 2012, 5ος το 2009 και 8ος το 2008. Έχει διακριθεί σε πολλούς αγώνες στην Ευρώπη (7ος σε ΕΑΠ του Γύρου Γαλλίας, 11ος στην Κλασική του San Sebastian, 17ος στο Amstel Gold και πολλά ακόμη) ενώ στον Γύρο της Φλάνδρας έχει τρέξει 10 φορές με καλύτερη επίδοση την 20η θέση γενικής.

Ο Vansummeren αποσύρθηκε από την αγωνιστική ποδηλασία το 2016 λόγω ενός ξαφνικού προβλήματος υγείας.

 

Η σύζυγός του, η Jasmine Vangrieken, ήταν αθλήτρια της κολύμβησης, με πολλές διακρίσεις στο Βέλγιο και τώρα ασχολείται με την πολιτική ως μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος και είναι Δημοτική Σύμβουλος στο Lommel. Ο Johan της έκανε πρόταση γάμου αμέσως μετά τη νίκη του στο Paris Roubaix και η ζωή τους από τότε μοιάζει λίγο με… παραμύθι: Ζουν σε ένα πανέμορφο σπίτι στα προάστια μιας μικρής, φλαμανδικής πόλης, έχουν ένα τεράστιο κήπο με… στάβλους και η Jasmine, πέρα από την έντονη επαγγελματική και πολιτική της δραστηριότητα, είναι σίγουρα η πιο φανατική οπαδός του Johan και παρούσα σε όλους σχεδόν τους αγώνες του.

 

Ο προπονητής

Όπως λίγοι γνωρίζουν, ο Johan Vansummeren – γνωστός και ως Summie – είχε επιλέξει για προπονητή του τον Βασίλη Αναστόπουλο. Και όχι μόνο τον είχε επιλέξει αλλά και τον ακούει και σαν… κουτάβι, υπακούοντας χωρίς το παραμικρό σχόλιο σε κάθε του οδηγία. Έχουν αναπτύξει μια εξαιρετική σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίου θαυμασμού και αυτό φαίνεται σε κάθε τους επικοινωνία.

Είναι σχεδόν… αστείο να παρακολουθείς έναν ποδηλάτη τέτοιου επιπέδου, να στέλνει μηνύματα στον προπονητή του, νωρίς το πρωί, ρωτώντας: «Βρέχει, να βγω προπόνηση ή να κάνω προπονητήριο;» Και φυσικά ο Βασίλης είναι εκεί και απαντάει σε 24ωρη βάση, γνωρίζοντας εκ των έσω τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της επαγγελματικής ποδηλασίας και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο.

Αφού λοιπόν ήμουν φίλος του προπονητή, είχα γίνει κι εγώ μέλος της παρέας που επρόκειτο να παρακολουθήσει τον φετινό Γύρο της Φλάνδρας με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.

 

 

Ο Γύρος…

Για τους Βέλγους και ειδικά τους Φλαμανδρούς, ο Γύρος είναι ο Γύρος της Φλάνδρας. Ο Γύρος της Γαλλίας είναι απλώς ένας μεγάλος αγώνας που γίνεται στη Γαλλία… Τέτοιο είναι το πάθος τους για τον Γύρο τους που όλη η ζωή στο Βέλγιο, για αρκετές ημέρες πριν και μετά, περιστρέφεται γύρω από το συγκεκριμένο αγώνα. Οι Φλαμανδικές πόλεις του Βελγίου μετατρέπονται σε ένα απέραντο «ποδηλατικό πάρκο», όπου όλοι μιλούν για το ποδήλατο, ζουν για το ποδήλατο και περιμένουν φανατικά τους ποδηλάτες να περάσουν από τις πόλεις τους. Φυσικά πίνοντας μπύρες…

Ο Γύρος της Φλάνδρας ξεκινά παραδοσιακά την 1η Κυριακή του Απριλίου από τη μεσαιωνική πόλη της Brugge. Και το γεγονός πως φέτος, 1η Απριλίου ήταν το Καθολικό Πάσχα, καθόλου δεν πτόησε οργάνωση και θεατές. Η εκκίνηση θα δινόταν στις 10:15 αλλά δικός μας στόχος ήταν να βρεθούμε πρώτα στο χώρο της συγκέντρωσης των ομάδων, περίπου στις 8:30 για να δούμε από κοντά τους αθλητές και την προετοιμασία, ο Βασίλης να δώσει τις τελευταίες οδηγίες στον Vansummeren και η Jasmine να ευχηθεί καλή επιτυχία στον αγαπημένο της.

 

 

Μια μέρα πολύ… Pro Tour

Στις 7 ακριβώς βρισκόμαστε στο σπίτι των Vansummeren όπου η Jasmine μας περίμενε, ήδη έτοιμη κι έχοντας καταστρώσει από την προηγούμενη το «πλάνο των 10 σημείων» – θα σας πω γι’ αυτό αργότερα όμως.

Μας καλωσόρισε, μας κέρασε καφέ στην κουζίνα και συζητήσαμε για το πόσο αγχωμένος ήταν ο Johan για το συγκεκριμένο αγώνα. Και το άγχος και η αγωνία του δεν είχε να κάνει τόσο με το αγωνιστικό μέρος όσο με το γεγονός ότι στον περσινό αγώνα είχε εμπλακεί σε ένα σοβαρό ατύχημα που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Μιας κυρίας που είχε αποφασίσει πως ο καλύτερος τρόπος να παρακολουθήσεις έναν αγώνα Pro Tour, με τους αθλητές να πηγαίνουν με πάνω από 40 χλμ../ώρα ήταν να… στέκεσαι στη μέση του δρόμου!

Ύστερα από τη σύγκρουση, η παραπάνω κυρία έμεινε τρεις μήνες στην εντατική και ο Johan χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη και όλη την αγάπη και τη φροντίδα των δικών του ανθρώπων για να ξεπεράσει το γεγονός ότι παραλίγο να σκοτώσει έναν άνθρωπο… Το ότι το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις στον κατ’ εξοχή «κίτρινο» Βέλγικο τύπο, δεν βοηθούσε ιδιαιτέρως…

Ακόμη και σήμερα λοιπόν, έναν χρόνο μετά, τον βασάνιζε. Αυτός ήταν κι ένας λόγος παραπάνω που η Jasmine ήθελε να βρεθούμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία, ώστε να τον παρακολουθεί συνεχώς, μήπως χρειαστεί κάτι στον αγώνα. Την ίδια αγωνία μοιραζόταν μαζί της και ο Βασίλης Αναστόπουλος. Και ήταν περισσότερο αγχωμένος απ’ όσο ήθελε να δείξει…

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Lommel για την Brugge όπου θα συναντούσαμε τους υπόλοιπους της παρέας: Ένα ζευγάρι φανατικών ποδηλατόφιλων Βέλγων μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά της κυρίας – επίσης «πωρωμένοι» ποδηλατόφιλοι. Κι αν η παραπάνω σύνθεση σας ακούγεται μια ωραία οικογενειακή ατμόσφαιρα, έπρεπε να δείτε τα δύο GTi που οδηγούσαν οι κυρίες της παρέας να κινούνται στους στενούς δρόμους της Φλάνδρας με ταχύτητες που θύμιζαν περισσότερο ειδική του WRC.

 

Η ιεροτελεστία που ακολουθούσε αυτή η παράξενη παρέα ήταν συγκεκριμένη: Οι δύο κυρίες οδηγούσαν στα όρια τα αυτοκίνητά τους ως το προεπιλεγμένο σημείο. Η επιλογή είχε ήδη γίνει τις προηγούμενες ημέρες με ρεπεράζ της διαδρομής – το πρόγραμμα των 10 σημείων που σας έλεγα προηγουμένως. Εκεί, αψηφώντας κάθε κανόνα ΚΟΚ, αναζητούσαμε το σημείο που θα μας έδινε τη δυνατότητα να φύγουμε πρώτοι όταν θα είχαν περάσει οι αθλητές ενώ ταυτόχρονα θα βρισκόταν αρκετά κοντά στο σημείο ενδιαφέροντος. Οι κυρίες πάρκαραν σε στιλ «Ντιούκς», έσβηναν τις μηχανές, οι ζώνες απασφάλιζαν και πεταγόμαστε από τα αυτοκίνητα οι εξής: Η κυρία Vansummeren, ο Έλληνας προπονητής, ο γράφων, το «πωρωμένο» ζευγάρι και οι ηλικιωμένοι γονείς – με ποδηλατικές γνώσεις που θα τις ζηλεύατε όλοι.

Αμέσως κατευθυνόμαστε στο σημείο όπου είχαμε την καλύτερη θέα – ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς – άλλος για να φωτογραφίσει, για να δει τον καλό της, για να ζητωκραυγάσει στην ομάδα του (το ηλικιωμένο ζευγάρι υποστήριζε άλλη ομάδα) ή για να δώσει τροφοδοσία στην ομάδα.

Μόλις περνούσαν τα γκρουπ ακουγόταν ένα GO! και οι 7 ημίτρελοι (παππούδες, γιαγιάδες, προπονητής, σύζυγος, εκδότης MBike και δύο ακόμα Βέλγοι) τρέχαμε με ταχύτητες που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι σπρίντερ στίβου, σπρώχνοντας και βρίζοντας, αν ήταν απαραίτητο.

Με κάποιο μαγικό τρόπο, οι οδηγοί ήταν πάντα πρώτες μέσα και περίμεναν με αναμμένες τις μηχανές, διακριτικά ενοχλημένες από την αργοπορία μας – επειδή δεν θέλαμε να τσακωθούμε με τους υπόλοιπους θεατές που έπρεπε να ποδοπατήσουμε για να τις φτάσουμε.

Περιττό να σας πω ότι υπήρξαν φορές που και οι δύο, ο Βασίλης κι εγώ, καθίσαμε στο πίσω κάθισμα του Gti καθώς η οδηγός δε μας άφησε τον απαραίτητο χρόνο να φτάσουμε ως την μπροστινή πόρτα. Οι ζώνες ασφάλιζαν και αλίμονο σε όποιον βρισκόταν στο δρόμο μας.

Φτάνοντας στο επόμενο σημείο τα φρένα και τα λάδια είχαν ήδη μυρίσει. Κι εκεί ακολουθούσαμε την ίδια ακριβώς διαδικασία, σαν να επρόκειτο για κάποια ιεροτελεστία που θα ήταν αμαρτία να μην ακολουθήσουμε κατά γράμμα.

Φυσικά και στα δύο αυτοκίνητα υπήρχαν οθόνες τηλεόρασης με εξωτερική κεραία ώστε να μην χάνουμε και την εξέλιξη και τις περιγραφές του Eurosport αλλά και τα σχόλια των Βέλγων δημοσιογράφων.

Συχνά μάλιστα, όταν φτάναμε στο επιθυμητό σημείο τόσο νωρίς ώστε να έχουμε και τριάντα λεπτά στη διάθεσή μας, διάφοροι παρευρισκόμενοι – ανάμεσά τους συχνά και αστυνομικοί επιφορτισμένοι με το να προσέχουν τις διαβάσεις – έχωναν το κεφάλι τους στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου για να μη χάσουν τις εξελίξεις!

 

Σε όλα τα σημεία, ατμόσφαιρα πανηγυριού: χαρά, κέφι, άπειρες μπύρες από τις 10 το πρωί, αγάπη για την αγωνιστική ποδηλασία, κλίμα δηλαδή που μας έκανε να χαιρόμαστε και να ζηλεύουμε ταυτόχρονα, αποφασίζοντας να μάθουμε Φλαμανδικά και να ζητήσουμε «ποδηλατικό άσυλο» στη Φλάνδρα!

 

Όλα πήγαιναν καλά. Ο Johan Vansummeren ήταν στο πρώτο γκρουπ, άνετος και δυνατός. H SKY σε μια επίδειξη ισχύος, οδηγούσε το γκρουπ για αρκετή ώρα, κίνηση που φυσικά μετάνιωσε αργότερα. Όλα ήταν ωραία ως τη στιγμή που ακούμε από το ραδιόφωνο πως ο Summie σταμάτησε από μηχανικό πρόβλημα – ένα σκασμένο ελαστικό.

 

Στο σημείο του γκρουπ που βρισκόταν – δηλαδή στο γκρουπ των προπορευόμενων – η βοήθεια άργησε να έρθει και στη συνέχεια άργησε και η αλλαγή του τροχού – καθώς τον προηγούμενο, πάνω στην ένταση του αγώνα, ο Vansummeren τον πέταξε με δύναμη στο έδαφος σπάζοντάς τον… Και τότε ξέραμε πως το παιχνίδι είχε πια χαθεί. «End of the game», όπως είπε η Jasmine ακούγοντας την περιγραφή από το ραδιόφωνο.

Παρόλα αυτά ο τόνος της είχε μια δόση ανακούφισης καθώς, περίπου 80 χλμ. πριν τον τερματισμό, ο αγαπημένος της Johan δεν είχε μείνει πίσω από δυνάμεις ή κάποιο ατύχημα αλλά από ένα μηχανικό πρόβλημα. Και μόλις ήρθε η βοήθεια, συνέχισε τον αγώνα έστω και χωρίς ελπίδα πια.

Αλλά δεν σταμάτησε.

 

Εμείς, ακολουθήσαμε την ίδια ακριβώς διαδικασία, καταφέρνοντας να δούμε τον Γύρο της Φλάνδρας σε 10 διαφορετικά σημεία, αριθμό ρεκόρ, όπως μπορεί να διαβεβαιώσει όποιος έχει βρεθεί έστω και μια φορά στον αγώνα.

Έξι… αξέχαστες ώρες αργότερα, βρισκόμαστε στον τόπο του τερματισμού για να παραλάβουμε τον Johan και να απολαύσουμε τον τερματισμό από τις γιγαντοοθόνες που ήταν στημένες παντού.

Τέλος καλό, όλα καλά!

Αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία της προετοιμασίας – ντους στο πούλμαν της ομάδας και κουβέντα με τους τεχνικούς της ομάδας – πιο πολύ με… καβγά έμοιαζε από κει που το βλέπαμε, καθώς ο Johan ήταν φανερά ενοχλημένος από την ποιότητα των ελαστικών – φύγαμε όλοι μαζί για φαγητό. Απ’ όπου περνούσαμε ο κόσμος τον χαιρετούσε κι εκείνος χαμογελούσε φιλικά. Προφανώς απογοητευμένος από την εξέλιξη αλλά και ανακουφισμένος ταυτόχρονα καθώς αυτό που τον είχε προδώσει ήταν ένα σκασμένο ελαστικό και όχι οι δυνάμεις του.

Στο εστιατόριο παραγγείλαμε κι όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ο Βασίλης… στράβωσε όταν ο Johan τόλμησε να «κλέψει» ένα κομμάτι από την πίτσα σε ξυλόφουρνο, που μας κέρασε ο σεφ. Βλέπετε, σε μια εβδομάδα ερχόταν το Roubaix… Κι ο Vansummeren δεν τολμούσε φυσικά να διαφωνήσει με τον αγαπημένο του προπονητή.

Η βραδιά κύλησε ευχάριστα με «κουτσομπολιό» επιπέδου Pro Tour.

 

“Πόσες φορές έχεις τρέξει την Φλάνδρα;” τον ρώτησα κάποια στιγμή.

“Δέκα”, μου απάντησε.

“Και είναι διαφορετικά κάθε φορά;”

“Είναι καλό που με τον καιρό ξέρεις τι σε περιμένει αλλά κάθε φορά… πονάει το ίδιο”.

 

Το ζεύγος Vansummeren μας γύρισαν για να πάρουμε το αυτοκίνητό μας – αν και περισσότερο με χαμηλή πτήση έμοιαζε ο ρυθμός της επιστροφής. Βλέπετε τώρα στο τιμόνι ήταν ο Johan και μετά το φαγητό είχε… ανακτήσει δυνάμεις! Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και μας πρότειναν να περάσουμε για ένα ποτό.

Όμως, παρόλο που δεν είχαμε ποδηλατήσει εμείς τον Γύρο της Φλάνδρας, η ημέρα ήταν τόσο γεμάτη και νιώθαμε τόσο κουρασμένοι ώστε το μόνο που θέλαμε ήταν να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και να απορροφήσουμε τις εμπειρίες της ημέρας. Μιας ημέρας που ήταν απλώς μοναδική!