Η τρίτη μέρα του ταξιδιού για μένα ξεκίνησε με μεγάλες περιποιήσεις.
Τα αγόρια είχαν συνεννοηθεί να ξυπνήσουν νωρίτερα, ο ένας θα καθάριζε και θα λάδωνε το ποδήλατό μου, κι ο άλλος θα καθάριζε αυγά και θα λάδωνε φέτες ψωμί!
Η διαδρομή υποσχόταν αλλεπάλληλες συγκινήσεις: φράγμα Αποσελέπη, κοντά στις Ποταμιές, με θέα από ψηλά του βυθισμένου χωριού, ύστερα ανάβαση στο Οροπέδιο Λασηθίου (είχα ακούσει πολλά, είχα ρωτήσει επανειλημμένα “θα το καταφέρω;” – απάντηση σαφή δεν είχα λάβει, ωστόσο…) κι ύστερα απ’ τα 800 μέτρα ύψος, αφού για κάμποσα χιλιόμετρα θα διασχίζαμε το οροπέδιο, θα πέφταμε στη θάλασσα, και στον γραφικό Άγιο Νικόλα, όπου ο καιρός αναμενόταν άκρως ανοιξιάτικος! Τι άλλο μπορεί να ζητά ένας περιπλανώμενος ποδηλάτης μέσα σε μια μόνο μέρα;
Η πρώτη αμφισβήτηση της ευφορίας που με πλημμύριζε, ήρθε πολύ σύντομα, όταν λίγη ώρα μετά την εκκίνηση, κρύα ακόμη και μισοκοιμισμένη, αντίκρυσα τον πρώτο τοίχο. Στο Strava, κάποιος τον έχει ονομάσει λακωνικά “Pain!”. Το “κακό” είναι ότι τα segments στο Strava τα βλέπουμε επί το πλείστον μετά…
Η ανάβαση αρχίζει.
Η Φιδούσα, ζεστή πλέον, δεν λογαριάζει το φορτίο που κουβαλάει. Με σπρώχνει ενθαρρυντικά, γαντζώνεται αθόρυβα πάνω στο δρόμο, αψηφώντας τις απότομες στροφές με κλίσεις, και με καθησυχάζει να κοιτάζω08 το τοπίο, όσο αυτή ασχολείται με την μηχανική πλευρά της ανάβασης. Στάση για φωτογραφίες και 1-2 μπουκιές ξηροκάρπια, αλλά το κρύο μας ρίχνει γρήγορα πάλι στο δρόμο.
Σ’ ένα υπέροχο ξύλινο κιόσκι, κανένα 5άρι χιλιόμετρα ή και πιο λίγο πριν την κορφή, παίρνουμε πάλι μια ανάσα, κι ακούω τον Γρηγόρη να λέει, πως από δω και πέρα η ανηφόρα είναι πιο ομαλή. Μάλλον το ομαλή αναφερόταν σε συσχετισμό με τον Ομαλό, γιατί τέτοια “ομαλή” ανηφόρα, δεν είχα ξαναδεί. Τα πράγματα ζόριζαν απότομα. Δηλαδή, ζόρικα ήταν έτσι κι αλλιώς, αλλά ως εκεί, το τσουρτσούρισμα τρεχούμενων νερών, η πλούσια βλάστηση που προστάτευε το μονοπάτι απ’ το πολύ κρύο και τον δυνατό αέρα, μας είχαν διασκεδάσει τον πόνο.
Το “καταφύγιο” στην κορφή έμοιαζε φωλιά παραδείσου. Ζέστη, θαλπωρή, παραδοσιακά Κρητικά ροφήματα, ντόπια πορτοκάλια και μανταρίνια, φιλόξενοι άνθρωποι, μ’ έκαναν να ξεχνώ την επερχόμενη κατηφόρα μες το κρύο, τον βοριά και την αδιαπέραστη ομίχλη, που στιγμές-στιγμές χάιδευε τα παράθυρα του “καταφυγίου” και δεν βλέπαμε ούτε τα ποδήλατα που είχαμε ακουμπήσει ακριβώς απ’ έξω.
Η κατηφόρα δεν κράτησε πολύ, ήρθε το “ισιάδι” μέσα στην κοιλότητα του Οροπεδίου, με μας τυλιγμένους όσο δεν έπαιρνε άλλο, ως και τα μάτια είχα καλύψει απ’ το κρύο εκεί ψηλά, ίχνος ήλιου πουθενά, και ένας λήθαργος να μου χτυπάει την πόρτα του μυαλού. Άρχισα να σιγομουρμουρίζω τις μελωδίες του Βιβάλντι που με συνόδευαν με το πιο κατάλληλο cadence για ανηφόρα που μπορεί να ονειρεύεται τουριστοποδηλάτης!
Αναρωτηθήκαμε μήπως ο πανούργος κοκκινομάλης Ιταλός συνθέτης, με την σύγχρονη και προφητική ματιά του στο μέλλον, είχε προβλέψει μια τέτοια περίπτωση όταν έγραφε τα αργά μέρη των κοντσέρτων του. Τα χωριά εναλλάσσονταν, τα αξιοθέατα σχετικά φτωχά, και κάπου πέρα μακριά, ξέφωτα να λούζονται στον απριλιάτικο ήλιο… απροσδιόριστα μακριά. Η κάθοδος για Νεάπολη ξεκινά, με λάστιχο και ανάγκη αλλαγής ελαστικού στο ποδήλατο ενός συντρόχου. Στο υπέροχο μεζεδοπωλείο στην πλατεία της πανέμορφης Νεάπολης, το “παραδίπλα”, εγώ, δεν άντεξα να μην απολαύσω την φρεσκομαγειρεμένη πεντανόστιμη σούπα με λαχανικά, κριθαράκι και κρεατομπαλίτσες, συνοδευμένη από λιχουδιαστό σκορδόψωμο, ιδιοκατασκευής της ιδιοκτήτριας.
Η δύναμή της, μου αποκατέστησε τη “ζημιά” απ’ το κρύο, και στύλωσε χέρια και πόδια που έτρεμαν από την παρατεταμένη κατηφόρα σχεδόν 30 χλμ, απ΄ την έξοδό μας απ’ το Οροπέδιο ως την Νεάπολη. Οι φιλόξενοι ιδιοκτήτες εύκολα και πρόθυμα μας έφεραν σε επαφή με ποδηλατάδικο στον Άγιο Νικόλα, που μας περίμενε αργά Σάββατο απόγευμα να περιθάλψει τα οχήματά μας.
Ο ήλιος είχε έρθει, όχι, όμως μόνος. Είχε κι έναν χειμερινό κολλητό του μαζί, τον Βοριά. Με δυσκολία κινήθηκα μες τους δρόμους του Άγιου, ατέλειωτα μακριά μου φάνηκε το ποδηλατάδικο, αλλά η θέα απ’ το δωμάτιό μου προς το άπειρο Κρητικό γαλάζιο και το ζεστό πάπλωμα, έσβησαν τις κρύες σκιερές σκέψεις. Το βράδυ εκείνο, η κούρασή μου ήταν εμφανής, καθώς το κρύωμα που κουβαλούσα από πριν αρχίσει το ταξίδι στις αποσκευές μου, παραπονιόταν για λίγο νανούρισμα…