mbike.gr ο κόσμος του ποδηλάτου
A stairway to Heaven. Από τα Τέρτσα στην Άνω Βιάννο.
Το λάστιχο του ποδηλάτου μου δεν χειροτέρεψε κατά την διάρκεια της νύχτας.
Η δικιά μου ανησυχία, όμως, σε συνδυασμό με τον βήχα που με ταλάνιζε, δεν μ’ άφησε να κοιμηθώ καλά. Στο μυαλό μου πηγαινοέρχονταν εικόνες από τις προηγούμενες μέρες του ταξιδιού: οι ποδηλάτες απ’ το εξωτερικό που όμορφοι και σένιοι μέσα σε άψογα ποδηλατικά συνολάκια, ξεκουράζονταν σ’ ένα καφέ στον Πλακιά, τους ζήλεψα προς στιγμήν, είν’ αλήθεια, χωρίς μπαγκάζια και έξτρα βάρη, πέταγαν στις ανηφόρες και μου ‘κοβαν τα πόδια οι επιδόσεις τους στα segments στο strava.
Σε μια άλλη εικόνα, μας είδα στην κορφή πριν την κάθοδο για Σητεία, να περνάμε στα γρήγορα τα αντιανεμικά πάνω απ’ το κεφάλι μας γιατί η πείνα για αληθινό φαγητό μας είχε ζώσει, κι είχαμε πια σιχαθεί τα ξηροκάρπια. Θυμάμαι που ξαμολήθηκα στο υπέροχο κατηφόρι, πίσω απ’ τον σύντροχό μου τον Γρηγόρη, που γινόταν καπνός. Μια ΤΡΟΜΑΡΑ ξαφνική, τέτοια που δεν είχα περιθώριο να αντιδράσω, ήρθε στη συνέχεια. Καθώς κατέβαινα με όσα γκάζια είχα και δεν είχα αντίκρισα μια θέα, που μόνο σε σκίτσα έχω δει ξανά: η μεγάλη υπέροχη κατηφόρα μετατρεπόταν σε μια μακριά και απότομη ανηφόρα, τόση που σήκωσα το κεφάλι ψηλότερα για να δω την κορφή της. Ο συμποδηλάτης μου μπροστά φαινόταν σαν μέλισσα (με το κίτρινο αντιανεμικό του) που σιγά-σιγά ανεβαίνει όλο και πιο πάνω στο ανθισμένο κλαρί ενός δέντρου για να τρυγήσει τον ανθό.
Μετά από ένα άφθονο πρωινό, φύγαμε απ’ τον Μακρύγυαλο, ενώ το τζάκι έκαιγε πίσω μας ακόμη. Η σχετικά ευθεία και βατή διαδρομή – αν εξαιρέσει κανείς την συμβίωση με τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά – μέχρι την Ιεράπετρα, ήταν ξεκουραστική και έδινε χρόνο και τροφή για σκέψεις. Πάτησα πετάλι, τόσο που δεν περίμενα πως θα είχα τη δύναμη να το κάνω μετά από μια άυπνη νύχτα και με τόσο βάρος υπό τον ήλιο. Ξεκάπνισμα…
Πίσω, στην Αθήνα, κάποιοι σύντροχοι Κρητικοί, δεν μας έβγαζαν απ’ το νου τους, καθώς σήμερα θα πατάγαμε τα προγονικά τους μέρη, και μας είχαν φορτώσει με ευχές και νοσταλγία για τους τόπους τους. Έπρεπε να τους τιμήσουμε! Μετά από μια εποικοδομητική συνάντηση κι ένα καταπληκτικό και ταχύτατο έλεγχο ποδηλάτων σε φιλόξενο ποδηλατάδικο και τις προμήθειες σε κρητικές μπανάνες και αβοκάντο από ντόπια μαναβερί, πήραμε τον χωματόδρομο για το Μύρτος και τα Τέρτσα!
Είναι από τις φορές που τα μάτια μου δεν αρκούν ως μέσο μεταφοράς πληροφοριών στον εγκέφαλο που θα του ζητηθεί να κάνει την περιγραφή. Η λιτή και άγρια ομορφιά των βράχων μέσα στη θάλασσα, βράχων που έπαιρναν στο μυαλό μου διαφορετικά σχήματα μέσα σε δευτερόλεπτα. Στο Μύρτος, το χρώμα της θάλασσας δεν υπολειπόταν ούτε σε μια απόχρωση του γαλάζιου, αφού σαν φόντο είχε να συναγωνιστεί την ουδέτερη ώχρα του χώματος και του στεριανού βράχου, η γηγενής ησυχία ενός τοπίου που απολαμβάνει την ξεκούραση και την γαλήνη της φύσης ένα μεσημέρι του Απρίλη.
Εμείς με τις σέλφυς μας. Και η αγωνία των επερχόμενων δύσκολων χιλιομέτρων να πνίγεται στην ηδονή της παραδεισένιας αμμουδερής παραλίας στα Τέρτσα, με την θάλασσα σε κατάσταση νιρβάνα, με λιγοστούς ξένους τουρίστες που απολάμβαναν τον ήλιο και το βιβλίο τους, γατούλες αδέσποτες (λες κι οι γάτες δεσπόζονται ποτές!), ένα αεικίνητο κουτάβι να γυροφέρνει τα κουμπωτά μου παπούτσια που είχα πετάξει κάπου κάτω απ’ το τραπέζι, ο μαγαζάτορας να μας τρατάρει τα καλούδια και τα κρητικά εδέσματα, κι εμείς νωχελικά να αποφορτίζουμε το άγχος και την κούρασή μας, στα κρυστάλλινα νερά. Ο σύντροχος Μανώλης μας είχε προειδοποιήσει: η ανάβαση είναι αλύπητη και ξεκινάει απ’ τα πρώτα 100 μέτρα!
Ένα ζεστό μεσημέρι του Απρίλη 2017, θα ήμουν η μόνη γυναίκα στο Strava, που θα ‘χε αποπειραθεί να ανέβει από τα Τέρτσα στην Άνω Βιάννο, κουβαλώντας η δύσμοιρη και τις αποσκευές της. Αποφάσισα ηρωικά να βλέπω μόνο το επόμενο μέτρο μπροστά μου, και παράλληλα να παίρνω δύναμη από την όλο κι από πιο ψηλά κι όλο πιο μεγεθυμένη θέα του Νότιου Κρητικού Πελάγους! Μετά από 9,5 χιλιόμετρα, ανάμεσα σε ελαιώνες, καλλιέργειες, αλλά και τραχείς βράχους, και με κλίσεις που χτύπησαν ως και 15%, τα πράγματα «μαλάκωσαν». Βρισκόμασταν ήδη στα 650 μέτρα υψόμετρο και ανεβαίναμε ακόμη προς την μαρτυρική Άνω Βιάννο, που μέσα σε έναν αιώνα σχεδόν αφανίστηκε ολοσχερώς 2 φορές, πρώτα από τους Τούρκους κι ύστερα από τις μαζικές ναζιστικές εκτελέσεις…
Άλλα 10 ανηφορικά χιλιόμετρα πριν πιάσουμε την κατηφόρα για το επιβλητικό χωριό, κτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά που σχηματίζουν οι πρόποδες της Δίκτης, και πάνω στα ερείπια ισχυρής αρχαίας πόλης που ήταν ανεξάρτητη και αυτόνομη, αφού έκοβε δικά της νομίσματα που απεικόνιζαν κεφάλι γυναίκας από τη μία όψη και από την άλλη… ένα λουλούδι! Επέτρεψα στον εαυτό μου μια σύντομη στάση για φωτογραφία, σ’ ένα παρεκκλήσι πριν την κάθοδο, αφιερωμένο στην Αγία Παρασκευή. Στη Βιάννο, στο καφενείο του χωριού, δοκίμασα το πιο νόστιμο χωριάτικο βούτυρο και γλυκό του κουταλιού νεράντζι πάνω σε μια φέτα ψωμιού, ενώ μια άλλη αλείφθηκε με σπιτική μαρμελάδα μανταρίνι!
Από τις γεύσεις που καταγράφονται στον εγκέφαλο και επανέρχονται στην μνήμη απαράλλαχτες! Για τα επόμενα 30 χιλιόμετρα ως τον προορισμό μας, την γνωστή κι αγαπημένη μας πλέον Πολυθέα Πεδιάδος, τα έβγαλα πέρα αξιοπρεπώς, ομολογώ, παρά την πρώτη αλλαγή σαμπρέλας που θα περάσει στην ιστορία της ταξιδιωτικής ζωής της Φιδούσας μου, και τις απότομες ανηφοροκατηφόρες μέσα στη νύχτα που πλέον είχε σκεπάσει την εξοχή. Το δυνατό μας παρεάκι, η παρότρυνση των κινούμενων πεταλιών του μπροστινού μας, που ανακλούν όχι μόνο φως αλλά και ενέργεια, με κάνουν να ξεχάσω την κούραση και την αϋπνία, και μπρος απ’ τα μάτια μου περνούν οι ηλιόλουστες εικόνες της ημέρας, και το κρητικό δείπνο που μας περιμένει.
